Pluton łącznikowy nr 7

Pluton łącznikowy nr 7 – pododdział lotnictwa łącznikowego Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

Opis plutonu

Pluton nie występował w organizacji pokojowej Lotnictwa. Został sformowany, w czasie mobilizacji alarmowej, przez 4 pułk lotniczy. W kampanii wrześniowej 1939 pluton walczył w składzie lotnictwa Armii „Pomorze”^[1]. Od 1 września 1939, wykonywał loty łącznikowe. 2 września samolot dowódcy plutonu został zestrzelony przez własne oddziały, lecz pilot przeżył. Od 3 września pluton stacjonował w okolicach Torunia. 4 września pluton nr 7 utworzył wraz z plutonem nr 8 eskadrę łącznikową dowodzoną przez por. obs. Jana Eichstaedta. Był używany do celow łącznikowych do czasu utraty pozostałych samolotów.

Charakterystyka^[2][3]

• dowódca: ppor. rez. pil. Henryk Lewandowski
• piloci: kpr. pil.obs. Władysław Lewandowski, kpr. pil. obs. Derengowski
• miejsce stacjonowania: Piszcz k. Tucholi
• wyposażenie: 3 samoloty łącznikowe RWD-8, nieuzbrojone

Przypisy

Bibliografia

• Konrad Ciechanowski: Armia „Pomorze” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06793-7.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982. ISBN 83-206-0281-5.
• Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7.
• Bolesław Stachoń: Sprawozdanie z działań lotnictwa Armii „Pomorze”. [w:] teczka B.I.25b [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1941. [dostęp 2019-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-24)].