Kâğıt huşu
| Kâğıt huşu | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||||||||
| Korunma durumu | |||||||||||||||||
 Asgari endişe altında (IUCN 3.1) | |||||||||||||||||
Biyolojik sınıflandırma  | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| İkili adlandırma | |||||||||||||||||
| Betula papyrifera Marshall, Arbust. Amer.: 19 (1785).
| |||||||||||||||||
 | |||||||||||||||||
| Dağılımı | |||||||||||||||||
Kâğıt huşu[1] (Betula papyrifera), huşgiller (Betulaceae) familyasından 18 m'ye kadar boylanabilen sık dallı, beyaz gövdeli bir huş türü. Otonim Betula alt cinsinde sınıflandırılır. Heksaploid olsa da tetraploid ya da pentaploid örnekleri de görülebilir.
Morfolojik özellikleri
Orta boy yaprak döken ağaçtır. Genelde uzunluğu 18 m olsa da 40 m ye ulaşabilen örnekleri de vardır. Gövde çapı 0.8 m dir. Kabuğu beyaz ve genelde parlak olup ince yatay şeritler hâlinde dökülür ve ufak siyah iz ve işaretler bulunur.
Yayılışı
Kuzey Amerika'nın kuzeyinde, Alaska, Kanada ve Amerika Birleşik Devletlerinin Kanada'ya sınır bazı eyaletlerinde doğal olarak bulunur.
Kullanımı
Alaska Atabaskları, Atabask halkları, Algonkin halkları ve Kanada Kızılderilileri gibi Subarktik Kızılderilileri daha çok kabuğu kullanılır ve bu huş kabuğuyla kar ayakkabısı, kano, kızak, beşik, kar gözlüğü, konut kaplaması, sepet[2] ve mutfak gereçleri yaparlar.[3] Kabukta tıbbi ve kimyasal maddeler bulunur ve betulin gibi bazıları aynı zamanda fungusit (mantar öldürücü) olduklarından saklama kaplarında yiyeceğin korunmasına yardımcı olur.
Alaska ile Yukon'da huş şurubu adı verilen usaresi tatlı olup yenir. Kenai Yarımadasında Kenai huşu (Betula papyrifera var. kenaica) denen alt türü bol bulunur ve şurup sağılır.
Kaynakça
- ^ "Arşivlenmiş kopya". 28 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Kasım 2012.
- ^ Susan W. Fair (2006), Alaska Native Art: Tradition, Innovation, Continuity 19 Mart 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., University of Alaska Press
- ^ "Uses Of Birch Bark". 5 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Kasım 2012.
