Polimery nieorganiczne

Ten artykuł od 2017-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Polimery nieorganiczne – polimery, które w swojej strukturze, w łańcuchu głównym nie zawierają atomów węgla. Polimery zawierające składniki nieorganiczne i organiczne, czasami nazywane są polimerami nieorganiczno-organicznymi. Polimery nieorganiczne oferują właściwości niespotykane w materiałach organicznych takie jak sprężystość w niskiej temperaturze, przewodność elektryczna właściwa, niepalność. Polimery nieorganiczne z dostosowującymi się właściwościami czasami nazywane są inteligentnymi polimerami nieorganicznymi. Specjalna grupa polimerów nieorganicznych to geopolimery, które występują naturalnie, ale mogą być też otrzymywane sztucznie.

Budowa

Polimery liniowe z jednym rodzajem atomów w głównych łańcuchach

Polimery liniowe posiadają łańcuch główny bez żadnych rozgałęzień bocznych. Przykładem jest spontanicznie tworzące się polisulfany, powstające w wyniku polimeryzacji siarki S
8. Polimery formowane z pierwiastków grupy IV układu okresowego są dobrze znane. Podstawowym przykładem są polisilany, krzemowy odpowiednik polietylenu. Mogą być klasyfikowane zależnie od tego czy mają pojedyncze, podwójne lub potrójne wiązania w łańcuchu głównym.

Polimery mieszane

Polimery mieszane posiadają więcej niż jeden rodzaj atomu w łańcuchu głównym. Zazwyczaj dwa rodzaje atomów występują naprzemiennie.

Na bazie krzemu

Przykładem mogą być polisiloksany, których główny łańcuch jest zbudowany z naprzemiennie ułożonych atomów krzemu i tlenu (−O−Si−O−Si−O−Si−).

Na bazie fosforu

Polifosforany są zbudowane są z merów fosforanowych. Powstają na skutek spontanicznej lub wymuszonej kondensacji soli kwasu fosforowego. Ich ogólną budowę można przedstawić następująco:

M−O−[P(OM)(O)−O]
n−M (M = atom metalu, zwykle sodu lub potasu).

Na bazie boru

Poliaminoborany posiadają łańcuch główny o budowie −B−N−B−N−.

Na bazie siarki

Siarko-azotowe polimery posiadają łańcuch główny o budowie −S−N−S−N−. Materiały tego typu posiadają wysoką przewodność elektryczną.

Metody polimeryzacji

Polimery nieorganiczne tworzone są, tak samo jak organiczne, w wyniku:

• Polimeryzacja stopniowa(polikondensacja i poliaddycja);
• Polimeryzacja łańcuchowa.

Bibliografia

• J. E. Mark, H. R. Allcock and R. West, „Inorganic Polymers”, 1992, Prentice Hall.
• D. Walton and P. Lorimer, „Polymers”, 2001, Oxford Chemistry Primers.
• W. Szlezyngier, „Tworzywa sztuczne”, Tom 1, 1996, Oficyna Wydawnicza Politechniki Rzeszowskiej.
• W. Szlezyngier, „Tworzywa sztuczne”, Tom 2, 1996, Oficyna Wydawnicza Politechniki Rzeszowskiej.