Południowoazjatyckie Stowarzyszenie Współpracy Regionalnej

Południowoazjatyckie Stowarzyszenie Współpracy Regionalnej (SAARC) – organizacja polityczna i gospodarcza, w skład której wchodzi osiem krajów Południowej Azji.

Zostało ono utworzone 8 grudnia 1985 r. przez Indie, Pakistan, Bangladesz, Sri Lankę, Nepal, Malediwy i Bhutan. W kwietniu 2007, na szczycie Stowarzyszenia, Afganistan stał się jego ósmym członkiem.

Historia

Po raz pierwszy pomysł stworzenia bloku handlowego składającego się z państw Azji Południowej pojawił się w końcu lat 70. XX wieku i wyszedł od prezydenta Bangladeszu Ziaura Rahmana. Pomysł współpracy regionalnej powrócił w maju 1980 r. Zagraniczni sekretarze z siedmiu krajów po raz pierwszy spotkali się w kwietniu 1981 r. w Colombo. Wszystkie państwa spotkały się w tym samym miejscu jeszcze w sierpniu 1981 r. i ustaliły pięć obszarów współpracy regionalnej, do których z czasem dodawano kolejne obszary.

Deklaracja w sprawie współpracy regionalnej w Azji Południowej została przyjęta przez ministrów spraw zagranicznych w 1983 w Nowym Delhi. Podczas spotkania ministrów powstał również Zintegrowany Program Działań (IPA) w dziewięciu obszarach uzgodnionych, a mianowicie w: rolnictwie, rozwoju obszarów wiejskich; Telekomunikacji; Meteorologii; Zdrowiu i Ludności; Transporcie; Usługach pocztowych; Nauce i Technologii, sporcie, sztuce i Kulturze. Południowo-Azjatyckie Stowarzyszenie Współpracy Regionalnej (SAARC) zostało powołane w dniu 8 grudnia 1985 przez szefów państw lub rządów Bangladeszu, Bhutanu, Indii, Malediwów, Nepalu, Pakistanu i Sri Lanki. Wtedy też została przyjęta Karta zawierające cele stowarzyszenia.^[1].

Cele stowarzyszenia

dążenie do poprawy jakości życia narodów Azji Południowej;
dążenie do przyspieszenia wzrostu gospodarczego, postępu społecznego i kulturalnego rozwoju w tym regionie oraz do zapewnienia wszystkim osobom możliwość godnego życia;
propagowanie i wzmacnianie współpracy między państwami Azji Południowej;
przyczynianie się do wzmacniania więzi i dążenie do wspólnego rozwiązywania problemów;
promowanie aktywnej współpracy i wzajemnej pomocy w dziedzinie gospodarczej, społecznej, kulturalnej, technicznej i naukowej;
wzmocnienie współpracy z innymi krajami rozwijającymi się;
zacieśnienie współpracy między sobą na forum międzynarodowym w sprawach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania;
wzmacnianie współpracy z organizacjami międzynarodowymi i regionalnymi o podobnych celach.