Ludwik Janowski

Ludwik Janowski

Data i miejsce urodzenia	7 sierpnia 1878 Mława
Data i miejsce śmierci	18 listopada 1921 Wilno
profesor nauk humanistycznych
Alma Mater	Uniwersytet Kijowski Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1909
Habilitacja	1912
Profesura	1919

Uczelnia	Polskie Kolegium Uniwersyteckie w Kijowie Uniwersytet Wileński
Rektor Polskiego Kolegium w Kijowie 1913-1919

Ludwik Janowski (ur. 7 sierpnia 1878 w Mławie, zm. 18 listopada 1921 w Wilnie) – historyk kultury i oświaty.

Życiorys

Studiował na Uniwersytecie Kijowskim, następnie na UJ pod kierunkiem Józefa Tretiaka. Doktorat w 1909. Od 1912 docent, od 1913 profesor literatury ruskiej na UJ (w tym samym roku ustąpił z katedry). Do 1919 był rektorem Polskiego Kolegium Uniwersyteckiego w Kijowie^[1]. Od 1919 profesor Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Zajmował się dziejami kultury polskiej na Wschodnich Kresach Rzeczypospolitej. Był też historykiem dziejów Uniwersytetu Wileńskiego.

Wybrane publikacje

Uniwersytet Wileński i jego znaczenie, Lwów: Macierz Polska 1903.
Političeskaâ děâtel’nost Petra Skargi: istoričeskaâ monografìâ, Kìev 1907.
Lata uniwersyteckie Słowackiego, Lwów: Towarzystwo Nauczycieli Szkół Wyższych 1909.
Historiographie der Wilnaer Universität, Cracovie 1910.
Uniwersytet Charkowski w początkach swego istnienia (1805-1820), Kraków: Akademia Umiejętności 1911.
Ateny Litewskie. Zagajenie kursu pt.: Historya Uniwersytetu Wileńskiego wykład specyalny z fundacyi XX. Lubomirskich miany dnia 23-go i 24-go października 1912 r. na Uniwersytecie Jagiell. w sali Śniadeckich, Kraków: nakładem autora 1912.
Iwan Gonczarow, Kraków 1913.
O tak zwanej „Historyi Rusów”, Kraków 1913.
L’instruction publique en Pologne après les partages, Lausanne: La Pologne et la Guerre 1916.
Litwa i Polska, wyd. 2, Lausanne 1916 [1].
Les théories néo-lithuaniennes et la vérité historique, Lausanne 1916.
Wilno. Eesquisse historique, Lausanne 1916 [2].
La politique Allemande en Lithuanie. 2, Lausanne 1917.
Rzut oka na usiłowania zrzeszenia pracy umysłowej na Rusi [przemówienie na pierwszem posiedzeniu Towarzystwa Naukowego w Kijowie], Kijów 1918.
Oświata na Rusi po rozbiorach. Wykład inauguracyjny na uroczystem otwarciu roku akademickiego d. 29 października 1917 r. w Polskiem Kollegium Uniw. w Kijowie, Wilno 1920.
Historjografja Uniwersytetu Wileńskiego. Cz. 1, Wilno 1921 [3].
Wszechnica wileńska 1578-1842, Wilno: L. Chomiński 1921.
W promieniach Wilna i Krzemieńca, Wilno: J. Zawadzki 1923.
„W wielkim Lwowie”. Czego trzeba przestrzegać i o czem należy pamiętać w mieście. Krótkie streszczenie przepisów dotyczących codziennego życia mieszkańców miasta, zebrał i wyd. Ludwik Janowski, Lwów 1932.
Słownik bio-bibliograficzny dawnego Uniwersytetu Wileńskiego, wyd. pod kier. Ryszarda Mienickiego przy współudziale Marty Burbianki i Bogumiła Zwolskiego, Wilno: Towarzystwo Przyjaciół Nauk: z zasiłku Funduszu Kultury Narodowej J. Piłsudskiego 1939.
Uniwersytet Charkowski w początkach swego istnienia (1805-1820), red. M. Manowa; słowo wstępne J. Książek, W. Bakirow; wstęp L. Zasztowt, W. Krawczenko; tł. z jęz. pol. O. Żurawlowa, tł. z jęz. ukr. M. Manowa, K. Świder, Charków: Majdan 2004.

Przypisy

↑ Jerzy Róziewicz, Leszek Zasztoft. Polskie Kolegium Uniwersyteckie w Kijowie (1917–1919). „Rozprawy Z Dziejów Oświaty”, s. 111, 115, Nr 34 / 1991. Instytut Historii Nauki PAN. ISSN 0080-4754.

Bibliografia

Maciej Janowski, Janowski Ludwik [w:] Słownik historyków polskich, M. Prosińska-Jackl (red.), Warszawa 1994, s. 200.
L. Krukowiecka, Janowski Ludwik [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 10, Wrocław 1962-1964, s. 569-570.
A. Wrzosek, W. Horoszkiewiczówna, Działalność naukowa i społeczna Ludiwka Janowskiego, [w:] L. Janowski, W promieniach Wilna i Krzemieńca, Wilno 1923, s. 1-62.
Grzegorz Nieć, „Wiadomości Brukowe” Ludwika Janowskiego – satyryczna efemeryda z czasów Litwy Środkowej (1921), „Rocznik Historii Prasy Polskiej” 10 (2007), nr 1, s. 91-111.
Witold Klinger, Nieco wspomnień kijowskich o Ludwiku Janowskim, "Przegląd Współczesny" 1922, t. 1-2, s. 107-``6.