Czarna komedia

Zobacz też: Czarna komedia (film) i Czarna komedia (sztuka).

Ten artykuł od 2023-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Czarna komedia – odmiana komedii, w której przedmiotem żartu są sprawy zwykle traktowane poważnie, np. śmierć, choroba, gwałt, cierpienie, ułomność, wojna czy zbrodnia.

Gatunek ten operuje elementami groteski oraz ironią słowną i sytuacyjną, często odwołując się do poetyki absurdu i surrealizmu.

W literaturze czarnym humorem posługiwali się m.in. Joseph Heller (Paragraf 22) i Kurt Vonnegut (Rzeźnia numer pięć). W filmie przykłady obecne w twórczości Franka Capry (Arszenik i stare koronki z 1944), Quentina Tarantino (Pulp Fiction, Bękarty wojny), Jean-Pierre’a Jeuneta (Delicatessen), Tima Burtona (Sok z żuka, Marsjanie atakują! czy Gnijąca panna młoda), a także w skeczach Latającego cyrku Monty Pythona i u Patrice'a Leconte'a (Sklep dla samobójców). W Polsce gatunek śmielej rozwinięty dopiero po 1989/1990 roku (m.in. Rewers B. Lankosza, Kołysanka J. Machulskiego).