Beton siarkowy

Beton siarkowy – specjalny gatunek betonu, odporny na działanie kwasów. Materiał ten otrzymuje się przez stapianie w temperaturze 130–140 °C kruszywa z siarką stanowiącą lepiszcze (12–22%); może zawierać też plastyfikatory (5%)[1]. Można go otrzymywać z odpadów przemysłowych zawierających siarkę[2].

Wiązanie betonu siarkowego następuje szybko po schłodzeniu mieszaniny jako wynik - krzepnięcia siarki[1][2] i kończy się po ok. 24 h[3]. Jest to proces fizyczny, w przeciwieństwie do wiązania zwykłego betonu, będącym praktycznie nieodwracalną przemianą chemiczną[1][3]. Zadaniem plastyfikatorów jest zapobieganie spękaniom związanym z przejściem fazowym siarki jednoskośnej w rombową w temperaturze ok. 96 °C[1]. Materiał po wykorzystaniu może zostać stopiony i użyty ponownie[3].

Charakteryzuje się wysoką odpornością na działanie kwasów i soli, dobrymi własnościami mechanicznymi i niską przepuszczalnością dla wody. Górna granica temperaturowa stosowalności to 120 °C[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e R. N. Grugel, H. Toutanji. Sulfur "concrete" for lunar applications - Sublimation concerns. „Advances in Space Research”. 41 (1), s. 103-112, 2008. DOI: 10.1016/j.asr.2007.08.018. (ang.). 
  2. ↑ a b D. G. Abraha, D. C. Sego, K. W. Biggar, R. Donahue. Sulfur concrete for haul road construction at Suncor oil sands mines. „Canadian Geotechnical Journal”. 44 (5), s. 564-578, 2007. DOI: 10.1139/T07-003. (ang.). 
  3. ↑ a b c Andrzej Mazurek. Wykorzystanie nowych technologii i rozwiązań w budownictwie ogólnym i drogownictwie. Konferencja - Ustroń 2003. „Magazyn autostrady”, s. 19-21, 2003.