Aurobindo Ghose

Aurobindo Ghose lub Aurobindo Ghosh, Śri Aurobindo (dewanagari श्री अरविन्द; bengali অরবিন্দ ঘোষ); tamil அரவிந்தர; pol. Aurobindo Ghosz; ur. 15 sierpnia 1872 w Bengalu, zm. 5 grudnia 1950 w Pondicherry) – indyjski filozof, prozaik, poeta, krytyk literacki, tłumacz i publicysta.

Życiorys

Był synem bengalskiego lekarza. Od wczesnej młodości był kształcony w Wielkiej Brytanii. W latach 1879–1893 studiował w Cambridge. Podczas pobytu w Anglii zainteresował się filozofią i religijną tradycją indyjską. Po powrocie do Indii zgłębiał tradycje swego kraju. Przez kilkanaście lat był nauczycielem języka angielskiego i dyrektorem Edukacji Publicznej Księstwa Barody. Następnie pracował w Bengalu.

Przekonany, że Indie wraz z niepodległością odzyskają swą prawdziwą tożsamość, stał się skrajnym nacjonalistą praktykującym jednocześnie jogę. W latach 1905–1910, zaangażowany w politykę, przewodniczył ruchowi nacjonalistycznemu. W 1909 r. osiadł w Puttuczczeri (wówczas Pondicherry należące do Francji), aby poświęcić się spisywaniu swego dzieła.

Żoną jego była Mrinalini, przedwcześnie zmarła w 1918 roku w wyniku epidemii grypy^[1].

Droga duchowa

W 1910 roku wycofał się ostatecznie z życia politycznego Bengalu i rozpoczął poszukiwania uniwersalnego systemu religijnego. Lele, guru z Maharasztry, wprowadził go w praktykę kultu bogini Kali.

W 1909 roku osiadł w Puttuczczeri (Pondicherry), w którym założył aśram. Mieszkał w nim wraz ze swoją francuską towarzyszką, Madame Richard, która stała się „Matką” aśramu, i ze swoimi uczniami. W 1926 wycofał się z publicznej aktywności aśramu, wybierając całkowite odosobnienie (publicznie pokazywał się tylko raz w roku). Kierownictwo nad aśramem przejęła Madame Richard (zm. 1975), tworząc „ośrodek uniwersytecki”, a potem „Miasto Brzasku”, Auroville, dokąd ze wszystkich krajów napływali uczniowie.

Nauczanie

Bardzo przywiązany do niedualistycznej myśli indyjskiej, Śri Aurobindo próbował pogodzić racjonalizm z mistycyzmem, zachodnią naukę ze wschodnią mądrością. Dla Aurobindo Bóg, jednocześnie transcendentny i immanentny, ukazuje się człowiekowi przede wszystkim jako Świadomość kosmiczna, przejawiająca się w czasie i przestrzeni. Ponieważ świat jest wynikiem kosmicznej gry, będącej uwikłaniem Ducha w materię, człowiek, dzięki swym niewykorzystanym jeszcze możliwościom (szczególnie zdolności zwanej przez niego supramentalną), które możemy uzyskać praktykując rozmaite odmiany jogi, musi przywrócić w sobie i na ziemi „życie boskie”. Warunkiem jest wyrzeczenie się wszelkich egoistycznych pragnień. Ta świadoma przemiana powinna doprowadzić do pojawienia się człowieka nowego typu, prawdziwego „nadczłowieka”^[2].

Rok 1972 UNESCO ogłosiło Rokiem Aurobindo.

Twórczość

Śri Aurobindo jest autorem licznych książek. Napisał również komentarz do Bhagawadgity (1962), do trzech upaniszad (1949) i do Heraklita. Pisał po angielsku i w języku bengali.

Poezja

• Meditations of Mandavya (1913)
• Savitri (1950 – 1951)

Publikacje krytycznoliterackie

• Bankim Chandra Chatterjee (1893–1894)
• The Age of Kalidasa (1902)
• The Future Poetry (pośmiertnie, 1954)
• The Foundation of Indian Culture

Inne

• The Life Divine (1939 – 1940, 4 tomy)
• The Synthesis of Yoga (pośmiertnie, 1955)
• The Ideal Human Cycle (1919, wydanie poprawione 1950)

W języku polskim

• Aurobindo: Światło na drodze jogi. Tłum. Wanda Dynowska. Sosnowiec: Wyd. Trickster, 1995.Sprawdź autora:1. Brak numerów stron w książce

Sławni uczniowie

• Mira Richard – pochodząca z Francji następczyni mistrza;
• Śri Chinmoy – prawie dwadzieścia lat spędził w Puducherry (od 1944);
• Matka Meera – jako Kamala Reddy spędziła młodzieńcze lata w aśramie w Puducherry;
• Suddhananda Bharati (1897-1937) – przebywał 23 lata w aśramie^[3].

Zobacz też

• Sri Aurobindo Ashram
• Auroville

Przypisy

Bibliografia

• Śri Aurobindo. Pramacierz i jej postaci., Wanda Dynowska, Bombaj, 1956.