Ampułomiot

Ampułomiot 1941 Systemu Kartukowa^[1]

Zdobyczny ampułomiot testowany przez fińskich żołnierzy w 1942 roku

Dane podstawowe

Państwo

ZSRR

Rodzaj

moździerz

Historia

Produkcja seryjna

1941–1942^[2]

Dane taktyczno-techniczne

Kaliber

127 mm^[1]

Długość lufy

1020 mm^[1]

Donośność

250 m^[1]

Prędkość pocz. pocisku

50 m/s^[1]

Masa

26 kg^[1]

Kąt ostrzału

360°^[1]

Wysokość linii ognia

0–12°^[1]

Szybkostrzelność

8 strz./min^[1]

Multimedia w Wikimedia Commons

Ampułomiot (ros. ампуломёт; miotacz ampuł) – rodzaj moździerza miotającego „ampuły”, to jest szklane pociski wypełnione mieszaniną zapalającą, używany przez Armię Czerwoną w charakterze broni przeciwpancernej w latach 1941–1942^[2].

Ampułomiot był prowizoryczną, stworzoną naprędce bronią, która mogła być produkowana przy użyciu nieskomplikowanych technologii i narzędzi, co było kluczowe wobec szybko postępującego ataku niemieckiego na ZSRR w 1941 roku^[1].

Opis

Ampułomiot miał krótką lufę kalibru 127 milimetrów, konstrukcyjnie będącą zaślepioną na jednym końcu stalową rurą^[1]. Mocowany był na czworonożnej podstawie^[2], choć większość ilustracji prezentuje go jako broń stacjonarną, mocowaną w widełkowatym jarzmie na metalowym słupie^[1]. Całość ważyła 26 kilogramów, jego obsługę stanowiła trzyosobowa drużyna^[3]. Broń nie posiadała żadnych mechanizmów kontroli ognia, a lufą kierowano za pomocą dwóch wygiętych rączek na jej tyle. Zamek miał nieskomplikowaną konstrukcję i składał się z metalowego klina, poruszającego się po krótkiej szynie, który po otwarciu pozwalał na umieszczenie w lufie ładunku miotającego. Ładunkiem był nabój prochowy, a pocisk ładowano od przodu lufy^[1]. Pociskami były szklane kule („ampuły”, karkasy) o wadze 1,5 lub 1,8 kilograma, zawierające zgalaretyzowaną benzynę (prawdopodobnie zmieszaną z fosforem), które mogły być miotane na odległość 250 metrów i zapalały się po uderzeniu w cel^[1]. Do celowania służył prosty, podnoszony celownik mechaniczny, wyposażony w szereg przezierników (do celowania na różne odległości), które zestawiało się z umieszczoną z przodu lufy muszką^[1]. Szybkostrzelność sięgała 8 strzałów na minutę^[3]. Na stan jednego pułku strzeleckiego przypadało sześć ampułomiotów, przypisanych do plutonu „moździerzy przeciwczołgowych”^[2].

Ampułomiot był mało celny i w większości przypadków nieefektywny przeciwko czołgom^[2]^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Chris Bishop: The encyclopedia of weapons of World War II. Sterling Publishing Company, Inc., 2002, s. 271. ISBN 978-1-58663-762-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Gordon L. Rottman: World War II Infantry Anti-Tank Tactics. Osprey Publishing, 2005, s. 47, seria: Elite Series. ISBN 978-1-84176-842-7.
↑ ^a ^b ^c Steve Zaloga, Leland S. Ness: Red Army handbook, 1939-45. Sutton Publishing Ltd, 1998, s. 197. ISBN 978-0-7509-1740-7.

Artyleria Armii Czerwonej z okresu II wojny światowej

Działa piechoty	45 mm wz. 29 76 mm wz. 13 76 mm wz. 27 76 mm wz. 43
Armaty górskie	76 mm wz. 09 76 mm wz. 38
Armaty przeciwpancerne	37 mm wz. 30 37 mm CzK-M1 45 mm wz. 32 45 mm wz. 37 45 mm wz. 42 57 mm ZiS-2 85 mm D-44 100 mm BS-3
Artyleria dywizyjna	76 mm wz. 02/30 76 mm wz. 33 76 mm F-22 76 mm USW 76 mm ZiS-3 85 mm U-10 107 mm M-60 122 mm wz. 09/37 122 mm wz. 10/30 122 mm M-30
Artyleria korpuśna i armijna	107 mm wz. 10/30 122 mm wz. 31 122 mm A-19 152 mm wz. 09/30 152 mm wz. 10/37 152 mm M-10 152 mm D-1 152 mm wz. 10/30 152 mm wz. 10/34 152 mm MŁ-20
Artyleria ciężka	152 mm Br-2 203 mm wz. 29 203 mm B-4 203 mm B-4M 210 mm Br-17 280 mm wz. 39 305 mm Br-18
Armaty przeciwlotnicze	25 mm 72-K 25 mm 94-KM 37 mm 61-K 76 mm wz. 14/15 76 mm wz. 31 76 mm wz. 38 85 mm 52-K
Moździerze	82 mm wz. 37 107 mm wz. 38 120 mm wz. 38 120 mm wz. 43 Ampułomiot
Artyleria kolejowa	130 mm B-57 152 mm B-64 180 mm TM-1-180 305 mm TM-2-12 305 mm TM-3-12 356 mm TM-1-14
Artyleria forteczna	76 mm wz. 1902/30 Ł-17 DOT-4